documentaire “ZO VOELT EEN ANGSTSTOORNIS” van Vet Gezellig
Misschien hebben jullie er al wel over gehoord, de documentaire ZO VOELT EEN ANGSTSTOORNIS van Vet Gezellig. Een documentaire over het hebben van een angststoornis. Misschien heb jij heb ook al wel bekeken. Zelf heb ik het enkele dagen uitgesteld om de video te bekijken. Niet omdat ik niets met het onderwerp heb, of het niet interessant vind. Maar juist omdat ik bang was teveel herkenning te vinden.
Mijn Angsstoornis
Wanneer je mijn blog al een langere tijd volgt weet je misschien dat ik een angststoornis (sociale fobie) heb. Je weet misschien zelfs dat dit de reden is geweest dat ik ooit met mijn blog ben begonnen. Als tijdverdrijf, omdat ik mijn huis bijna niet meer uit kwam. Ik durfde mijn huis letterlijk niet meer uit omdat ik bang was. Bang voor wat anderen wel niet van mij zouden denken. Bang voor het krijgen van meer angst (paniekaanvallen). Het gekke aan angst is echter dat je het in veel gevallen niet ziet. Zo kan ik het in veel gevallen prima verborgen houden, en lijk ik alleen wat teruggetrokken of verlegen.
Iedereen is anders
Ik kon je toen ook niet uitleggen waar ik nou echt bang voor was. En nog steeds, een paar jaar verder is en blijft dit lastig. Toch wil ik vandaag dit artikel schrijven naar aanleiding van de documentaire van Alwin. Mijn angststoornis is heel verschillend aan die van Alwin. Niet alleen hebben wij een andere angststoornis, ook zijn wij twee verschillende mensen. Want ook al heb je beide last van een angststoornis, iedereen is anders. Hierdoor is hoe je ermee omgaat, wat wel en niet helpt ook anders. Zo uit ik mij juist door zo onzichtbaar mogelijk te worden en door me terug te trekken. Het liefste zonder mensen om mij heen, alleen afgesloten op een stille en rustige plek.
Herkenning
Toch was er ook herkenning. Herkenning in dingen die werden uitgesproken, maar ook juist herkenning in dingen die ik zag. Bijvoorbeeld het niet kunnen omschrijven wat er precies in je gebeurd, en waarom (je weet zelf ook echt wel dat je niet bang hoeft te zijn). Het gevoel hebben anderen in de weg te staan door je angst. Maar juist ook het stukje opluchting (ook al is het vaak maar klein) dat het vooruit gaat. Angst is iets onbegrijpelijks, je weet dat het je tegenhoud. Je weet dat je bepaalde dingen wel of juist niet moet doen. En toch, terwijl je zo hard probeert het tegen te gaan, is het er. Het beïnvloed hoe je denkt, hoe je je voelt en hoe jij je uit. Het is niet iets dat zich alleen in je hoofd afspeelt, ook lichamelijk heb je er last van. Zo had ik een hele week over mijn hele lichaam spierpijn. Niet omdat ik zo actief was geweest, maar puur omdat ik de hele dag mijn lichaam had aangespannen van de angst. En dat terwijl ik juist iets leuks ging doen (dagje naar kreadoe).
Het gaat beter…
Gelukkig gaat het steeds beter en heb ik steeds minder last van de angst. Zo had ik bijvoorbeeld dit jaar voor het eerst geen paniekaanval op creaweeekend. Doe ik vrijwilligerswerk, lig ik niet meer hele nachten wakker en lukt het steeds vaker om leuke dingen te doen. Binnenkort start ik ook weer met een nieuwe therapie, en ik hoop dat dit zorgt dat ik nog meer mijzelf kan/durf te zijn.Langzaam weer mijn leven op kan bouwen en ook normaal leuke dingen kan doen!
Taboe verbreken door jou verhaal te delen?
En ineens, nu ik dit hele stuk geschreven heb voel ik de twijfel om dit stuk te plaatsen. Niet omdat ik bang ben om open te zijn over mijn angststoornis, helemaal niet zelfs. Maar omdat ik niet wil dat ik dat meisje wordt met die angst(stoornis). En hierdoor zou ook ik bijna dit stuk willen verwijderen. Echter de enige manier om ervoor te zorgen dat het taboe en de onbekendheid van angst (en psychische aandoeningen) verbeterd, is door erover te praten. Door onze verhalen te delen, door ook dit deel van onszelf te laten zien. Ik ben niet mijn angststoornis, maar het is wel een onderdeel van wie ik ben.
